Na Queenstown gaan we door naar de Milford Sound, een van de hoogtepunten van Nieuw-Zeeland. Het wordt een ‘Sound’ genoemd omdat de eerste ondekkers dachten dat het een rivier uitgesleten berglandschap was. Dit bleek niet juist, het is namelijk door een gletser uitgesleten, de betere benaming is dus ‘Fjord’ en niet ‘Sound’. Los van de naampjes is het gewoon erg mooi en indrukwekkend. Het ritje ernaartoe is prachtig en extreem rustig, er woont de laatste 60 kilometer bijna niemand. Het is eigenlijk alleen maar National Park. Op het eind van de weg zit een haventje met rondvaartboten. Wij overnachten in een van de Doc Campings onderweg, de laatste camping voor de haven. Het is een camping aan een meertje met een gat-in-de-grond-toilet, het regent de hele avond en we zien dus verder weinig anders dan de binnenkant van de camper. De volgende dag breekt de zon gelukkig weer door en merken we dat we weer aan een heel mooi meertje geparkeerd staan. Het blijft een land van meren en bergen, bergen en meren enzovoort…. en dat verveeld eigenlijk nooit. Het voelt heel bijzonder dat je op zo’ n rustgevend en mooie plek mag staan, met max 2 andere campers.
We rijden het laatste stukje verder langs een zojuist gerepareerde weg; er is een lawine puin op de weg terecht gekomen. Ze maken een compleet stuk nieuwe weg eromheen, dus geen omleiding, want er is maar 1 weg. Dat betekend dus heel veel puin erlangs storten en dat hebben ze toch knap gedaan. Ze zijn het gewend schijnbaar, er staan steeds borden dat je niet mag stoppen vanwege de dreigende rotsval. Al wordt je er wel toe verleid door de prachtige besneeuwde bergtoppen en smeltende riviertjes en watervalletjes die erlangs lopen…..Het wow-gevoel komt hier regelmatig naar boven.

Uiteindelijk gaan we de boot op door Milford Sound. We varen heel dicht langs de bergwanden zodat we de hoogte extra goed beleven. Het is een machtig gevoel. Ook de enorme watervallen die naar beneden vallen zijn indrukwekkend. Uiteindelijk komen we uit bij de Tasmaanse Zee, waar we omkeren. De dolfijnen laten zich ook weer zien en springen vrolijk mee langs de boot. Langs de andere kant, op de terugweg, spotten we de relaxte zeehonden die op de rotsen hun rust pakken…en ook nog een enkele pinguin. Weer een geslaagd tripje.
We overnachten in Te Anau. Na wat rode wijn en stukjes kaas en worst in de zon en later een fijn bordje spaghetti…gaan we nog even het dorpje in. Dirk heeft hier weer een herkenningspuntje ontdekt van 7 jaar geleden; namelijk de kroeg ‘the Moose’. Het is een beetje veranderd..maar wat lokale bejaarden die karaoke-actief zijn en wat drankjes erbij zorgt altijd voor wat gezelligheid.

We trekken door naar het zuiderlijkste gebied van het Zuider-eiland. Catlin NP. We beginnen bij het Zuidelijkste puntje van het eiland; Slope Point en gaan zo de hele Zuidkust af richting het Oosten. Bij de camping op Porpoise Bay vertellen ze dat we enkele uren voor zonsondergang op Curio Bay (iets verderop) de Yellow-Eyed-Pinguins op het land kunnen zien komen. Na 3 kwartier wachten in de regen en geen pinguins, vonden we die zwemmende vogels niet echt het wachten meer waard en zijn we terug de warme camper ingekropen. Toch werden we de volgende morgen getrakteerd op iets veel gavers (vonden wij). Namelijk een grote zee-leeuw die enkele meters van de camper lag te zonnen. Hoe ging die nog eventjes een stukje wandelen (lees hopsen) over het gras om uiteindelijk een paar meter verder onder een bankje neer te ploffen….het is toch echt heeeeeel anders als in de dierentuin!!!
We wandelen die dag richting wat watervallen, een mooi uitkijkpunt en gaan nog langs een creatieve vent met een soort museum ‘the Lost Gypsy Gallery, die met rommel heel grappige dingen kan maken. Die avond proberen we bij Nugget Point nogmaals wat geduld op te brengen en de Yellow-Eyed-Pinguins te spotten. Na een half uur zien we maar liefst 1 pinguin het land op waggelen naar zijn huisje. Helaas volgen er geen meerdere. We waren in Australië verwend doordat we daar op Philip Island veel meer pinguins hebben gezien. Toch was het leuk…want hij was groter dan die we eerder in Australië hadden gezien en het blijft stiekem toch een aparte en bijzondere vogel hoor.

Na een nachtje bij Kaka Point rijden we langs de oostkust door naar de grote studentenstad van Nieuw-Zeeland; Dunedin. Niet echt een stad waar je een vrolijk gevoel van krijgt, maar ach, zo moet er ook eens eentje tussen zitten hé. Het treinstation is een erg mooi gebouw en ook enkele kerkjes laten doorschemeren hoe de stad er zoveel jaren geleden uit heeft gezien. Het centrale ronde punt belooft ons wat terrasjes…ja en daar zitten Dirk en Laura dan maar weer van een drankje te slurpen in de zon. Die avond mag Dirk zijn lol op met een heuse sea-food showder. Nou daar kwamen wat ‘ ooehmmmwss’ en ‘aaahmmsss’ bij kijken….vertaald betekent dat ; “ik vind dit enorm lekker!”
En Dirks plezier gaat nog even door want de volgende dag koopt hij in Oumara een heerlijke Nieuw-Zeelandse Whisky! Dit bij een winkeltje dat dit jaar nog enkele gouden medailles heeft gewonnen bij de Olympische spelen van de whisky’s. Ja dit kan je niet verzinnen…het is echt waar.

We trekken weer het binnenland in waar we langs wat originele schilderingen van de Maori’s rijden en enkele waterkrachtcentrales en blijven in Omarama een nachtje slapen, zodat we de volgende dag de Clay Cliffs kunnen bewonderen. De Clay Cliffs zijn hoge punten rots die bestaan uit -de naam zegt het – klei. De kleur is dan ook gelig zoals zand. Het is niet goed uit te leggen, dus een foto zou dit beter kunnen illustreren.

Ja en daar gaan we dan onze laatste week in. De laatste week van onze reis willen we niet alleen maar zitten aftellen….want stiekem doe je dat toch een beetje… We willen vooral van al het moois blijven genieten.
We gaan door naar Mount Cook. Het gaat misschien vervelen in het verslag, maar voor ons blijft het uitzicht prachtig. De bergtoppen, de enorm blauwe meren, de landschappen…echt een mooi land.
Bij Mount Cook maken we een korte wandeling naar Kea Point, waar we Mount Cook kunnen zien, maar vooral Mount S………die dichterbij staat. De lawines hoor je in de echo van het dal en kunnen we veilig van een afstandje zien. Het weer is geweldig en na een uurtje tussen de bergen in de zon te zitten, zijn we zelfs een beetje verbrand.
Na een geweldige nacht op alweer een geweldige plek – de Doc Camping tussen de bergen – vertrekken we de volgende morgen voor een 3-uur durende wandeling door de Hooker Valley. Ja met die naam verwacht men toch wat rossige taferelen, maar het blijft bij rivieren en alweer prachtige bergen! (de gewone hoge rotsachtige, dus niet de vrouwelijke)

Lake Tekapo brengt ons een relaxte middag en de volgende dag een relaxte dag. We besluiten niet te veel toe doen. Het kerkje en een drankje in het café boven op Mount John bij het Observatorium…een spelletje erbij…en ach een paar uur verder daar ook maar lunchen. Terug op de camping nog wat lezen en een flauwe film kijken in de tvkamer. Ja duffigheid alom, maar het is onze laatste week, dus we willen uitgerust thuiskomen.

Al zal ons volgende avontuur vooral adrenaline bezorgen, want we gaan op de Rangitata River raften…………..

Zoals Dirk al met al zijn leestekens omschreef hebben we na de wandeling in het Abel Tasman National Park, een heerlijke relaxdag gehad. Het “Happy Apple Hostel” in Motueka en het heerlijke zonnige weer gaven daar alle mogelijkheid toe. De spa buiten werd goed gebruikt (vooral door Dirk) en we hadden alle tijd om onze boeken rustig uit te lezen in de grote tuin met hangmat. De spierpijn was zelfs wel lekker en na een potje frisbeeën voelde we dat al bijna niet meer. Na 2 nachten zijn we richting de westkust van het zuidereiland getrokken.
De vrijheid van de auto of zoals nu de camper, maakt het mogelijk om tussen het rijden door te stoppen op leuke uitkijkpunten. We rijden o.a. langs de Buller River, waar we de Buller Gorge swingbridge overgaan. Dit is de langste van NZ, 110 mtr. Op zich heb ik geen last van hoogtevrees, maar als je dat kolkende water onder je ziet is het toch even slikken. Bij de korte wandeling staan punten aangewezen hoe hoog het water van de rivier enkele jaren geleden nog is gestegen. Wij schatten dat het zeker zo’ n 20 meter is! Zo zien we dit soort afbeeldingen wel vaker….NZ staat toch wel regelmatig erg hoog onder water……
Het plan was om op deze rivier te gaan raften, maar gezien het laagseizoen kregen ze de boot niet vol en zijn we dus maar doorgereden. Deze route staat ook bekend om al de goudmijnen, vandaar ook bij Mitchell’s Gully Goldmine gaan kijken. Hier kon je goed de tunnels met treintje en watermolen zien. Het zijn zo de kleine stops die onze reis net even iets extra’ s geven dan alleen de highlights van NZ. Net als in Australië.
Uiteindelijk zijn we in Punakaiki blijven overnachten waar we de volgende morgen de Pancake rocks en blowholes hebben gezien. Met wat fantasie zou je de rotsen kunnen vergelijken met een stapel pannekoeken, vandaar de naam. Verder is het vooral een zeer mooi natuurverschijnsel en zijn de wetenschappers er nog niet helemaal uit hoe het kan dat de rotsen deze bijzondere vormen hebben gekregen. De grot die we verderop zijn binnengegaan was heel donker, zoals meestal met grotten…….dus ja, dat was de grot….

In Hokitika maken we er een ‘binnendagje’ van. De westkust staat bekend om de regen en sowieso is NZ niet een heel droog land, dus het is vooral profiteren van de zonnige dagen en naar binnen bij de natte dagen. Dus het museum van Hokitika in, waar o.a. oude landkaarten van NZ hangen, iets wordt verteld over greenstone/jade wat hier veel te vinden is, maar ook de totstandkoming van het goudzoeken wordt uitgelicht. Verder is het veel warme chocolademelk in een kroeg en uiteindelijk een doc-camping bij Lake Mahinapua.
Na weer opstaan met heel veel regen, rijden we dus ook weer in 1 keer door naar de Franz Jozef Gletsjer. Dirk en ik kijken er erg naar uit om op deze te bewandelen, dus we besluiten alvast dat we desnoods wat dagen moeten wachten tot het weer wat opklaart. Het is nog vroeg die dag en het is nog slecht weer, dus eerst maar naar het Informatiepunt. Daar horen we dat het de volgende dag toevallig een mooie dag wordt en daarna alleen maar weer slechter. Hoeveel geluk kan je hebben…en we boeken maar meteen een tripje voor de volgende dag op de Fox Gletsjer.
Deze dag gaan we nog wel HET dier van NZ bekijken, namelijk de KIWI….en wel de meest zeldzame Kiwi. Het is best wat dollars voor een vogeltje dat eigenlijk niet veel kan, maar we hebben hem gezien…en dat moet je toch wel even gedaan hebben in NZ. In dit centrum wordt ook de totstandkoming van de gletsjer uitgelegd en hoeveel meer het hier eigenlijk regent als in heel natte steden zoals Londen. In de late middag stopt het met regenen en komt zelfs het zonnetje soms even spieken, dus we besluiten de 1,5uur wandeling te doen naar het beginpunt van de Franz Jozef Gletsjer. Heel bijzonder hoe dat ijs tussen de bergen ligt en het is sowieso een prachtig gevoel om door dat dal te lopen met prachtige rechte bergwanden en watervallen. We kunnen helaas niet heel dichtbij komen, maar gelukkig staat dat de volgende dag op de planning.
Iedereen krijgt extra stevige wandelschoenen mee, een paar krampons en een windjas. De zon schijnt aan een helder blauwe hemel….de voorspellingen waren juist….blijheid alom. Dirk heeft al eens op een gletsjer gestaan in Frankrijk, voor mij was het de eerste keer. Maar voor ons beide was het een superleuke ervaring. We hadden een halve dag geboekt, waardoor je uiteindelijk 2 uur daadwerkelijk op het ijs staat. Je ziet stroompjes water van het smeltende ijs, gaten van ijsverschuivingen en diepe ‘putten’ waar je alleen maar blauw ijs ziet en niet tot de bodem kan kijken. Heel bijzonder!
Bij terugkomst stoppen we bij het Matheson meer om daar te gaan wandelen. Maar de warme chocolademelk die we maken in ons campertje, de paar boterhammen en voornamelijk de zon achter de ramen van onze camper zorgen ervoor dat we eerst een uurtje in slaap vallen. Maar ja, dat is het leven nu….geen tijd….geen haast….geen planning. Dus die wandeling doen we daarna….. Avondje uit eten en de volgende dag op naar Wanaka.

De route naar Wanaka is al genieten op zich. Prachtige berglandschappen met besneeuwde bergtoppen maakt het rijden erdoor heen alleen al de moeite waard.
Van Wanaka wisten we niet veel, alleen dat daar Puzzling World staat, maar het blijkt sowieso een erg mooi plaatsje. We hebben geluk dat er ook net het plaatselijke festival aan de gang is, wat meer op een dorpse braderie lijkt.
Wanaka staat tussen prachtige bergen, maar in eerste instantie regent het waardoor we vooral genieten van de spa en sauna op de camping. De volgende dag begint met een stralende zon! De Diamond Walk geeft een prachtig uitzicht over de bergen met Aspiring Mountain als hoogtepunt. Na deze wandeling besluiten we toch naar binnen te gaan, Puzzling World it is! 3d-schilderijen, dubbelzien, hoogte-laagte gezichtsbedrog etc. Je komt er een beetje verward uit en dan nog het doolhof door…… Het was in ieder geval verwonderend.
Door naar Queenstown…waar we onderweg langs de A.J. Hackett bridge komen. 7 jaar geleden heeft Dirk hier zijn 1e en laatste bungyjump gemaakt…dat was een hele adrenaline-kick voor hem. Nu kwam de twijfel tot herhaling wel opzetten doordat hij zich die kick nog goed voor de geest kon halen, maar nee dames en heren, jongens en meisjes……geen van ons beiden heeft gesprongen. Wel zagen we een jongen in zijn nakie eraf springen….dat leek toch wel erg koud en wat pijnlijk met die touwen tussen je billen!
We houden het die dag bij het spelen van een potje monopoly in het hostel met op de achtergrond de film Lord of the Rings (die natuurlijk in NZ is gemaakt) en later een wandeling door de tuinen van Queenstown. De volgende dag zoeken we toch wat adrenaline op door mee te gaan op de Jetboat. Deze tour heeft een extra’tje omdat we met de bus over de Skippers-road rijden. De chaffeur is tegelijk de gids en verteld e.e.a. over de historie van dit gebied. De natuur en natuurlijk weer de goudmijnen. Het is een zeer mooie route over een zeer smalle weg.
Aangekomen bij het punt van de shotover-river, gaan we de gorge door met de jetboat en dat zorgt voor een kick bij de 360gr draai, flink wat spetters in je gezicht bij de bochten en een brede lach op onze gezichten!!
’s Middags pakken we een terrasje, want er moet natuurlijk weer van de zon geprofiteerd worden!!!!! Een potje schaken en een biertje erbij maken het compleet. ’s Avonds besluiten we uitgebreid van de avond te genieten. Dan doen we door lekker lang bij de Thai te gaan uit eten…(misschien missen we Azië toch al 🙂 ) waar we 3 uur zitten en toch nog altijd kletsend volmaken. Jah, we zijn elkaar nog niet echt beu en hebben nog altijd gespreksstof……..Daarna nog wat shotjes in de kroeg bij een warme open haard. Een fijn avondje dus van een fijne stad.

Zie fotos bij vorige

Nu wel misschien?

’s Morgens staan we op samen met een vies bewolkte lucht, toch maar snel ontbijten en op weg naar het park. Het word er toch niet beter op, meer wind en regen komt ons tegemoet, we gaan maar even kijken bij het info-center of er nog korte treks zijn. Die zijn er wel maar een stuk minder interessant en de regen word er niet minder op, de komende 2 dagen word het alleen maar erger volgens de voorspellingen.
We besluiten er dus maar een reisdagje van te maken, een mooie maar wat lange route door de bergen brengt ons uiteindelijk bij Wellington. We nemen een camper site vlak tegen de stad aan, dat blijkt een parkeerplaats met toiletten te zijn achter een verder sjiek uitziend hotelletje. Niet erg idillisch maar wel bij de stad, eerst de was even doen en de volgende dag gaan we een volle dag Wellington zien.
De zon schijnt door de camperraampjes en het ziet er goed uit, sterker nog deze dag is de mooiste na de winter tot nu toe horen we, wisselend weer in NZ denkt u, dat klopt wel. Per plekje in het land en eigenlijk ook per 10 minuten kan het helemaal omslaan, en dat is een prettige gedachte als je het even ziet regenen…
We gaan dus in de volle zon naar Mount Victoria waar we een prachtig overzicht over de stad en z’n baai hebben.

Daarna zoeken we onze volgende camperplek op, midden in de stad, ook zo’n gezellige parkeerplek met toilet/douche-blok maar dan op loopafstand van alles, ideaal voor een nachtje. Eenmaal geparkeerd lopen we naar de cable-car, een treintje wat schuin de berg op rijd en je dan bij de botanische tuinen afzet. In dit heerlijke weer is het geen straf om de boel een beetje te verkennen, daarna koffie in de zon met “a piece of pie”, net als de ozzies zijn ze daar wel gek op.
Cuba street lopen we hierna doorheen, een beetje alternatief straatje met wat artiesten en gezellige barretjes, we lunchen bij een irish pub, altijd goed voor goedkoop eten en dronken ieren/engelsen kijken aan het begin van de middag. Daarna het Te Papa museum, het meest interactieve museum wat we ooit gezien hebben. Het museum dat zelf ook boven een breuklijn ligt, heeft veel info over de aardbevingen, je kan een huis in waar een aardbeving word nagebootst en de oorzaken en gevolgen van de woeste aarde worden je op een heldere manier uitgelegd. Ook is er van alles over het land zelf te vinden, van de maori-historie tot aan de politieke situatie rond de nucleaire proeven rond de jaren 60 in de pacific, hoe NZ zich toch wat afsplitste van de rest van de wereld door een duidelijk nee te zeggen tegen kernwapens/proeven.
Na het museum waar je zo nog een paar dagen in kan vertoeven (het is gratis, dus het kan) gaan we een restaurantje opzoeken om het culinaire kantje van Wellington te testen … dat mag er wezen en ook de barretjes zijn gezellig daarna.


De volgende dag snel een veerboot boeken naar Picton en dan nog even een toertje doen door het parlement van NZ, we worden door de gebouwen geleid waar alle wetten worden gefabriceerd en doorgevoerd. De gebouwen doen oud-engels aan en inderdaad de koningin komt ook nog weleens op bezoek. We mogen ook gewoon rondkijken in het “2de kamer gebouw”, leuk om allemaal eens te zien, maar de politieke grapjes die gemaakt worden gaan een beetje aan ons voorbij aangezien de meeste bezoekers zelf uit NZ komen.
Wellington is echt een heel fijn plaatsje om te zijn, het doet helemaal niet aan als een hoofdstad en waarschijnlijk daarom wordt het ook wel “the coolest little capital in the world” genoemd.

Op naar Picton, het noorden van het zuider-eiland, door velen het mooiste van de 2 genoemd word, daarop rekenen we, we hebben daarom nog dik 3,5 van de 5 weken hiervoor over…

Eenmaal aangekomen na een boottocht van 3,5 uur waarvan de laatste 1,5 uur door een pracht aan bergjes, was 1 ding al duidelijk op zee, het waait vandaag…hard! We besluiten dus maar een nachtje in picton te blijven. Na deze schommel-boot-tocht nog een schommel-camper-tocht over de bergweggetjes vinden we niet zo tof, dus stellen we dat een nachtje uit.
De camping heeft een hoog matjesindenekmaarnietvoordedeur-gehalte, maar is prima om te eten-douchen-slapen-eten-enweerdoor… door dus over het slingerweggetje-met-windenregen naar Nelson waar we een trekking willen voorbereiden in het Abel-Tasman-NP.
Je kan er een 3 tot 5 daagse tocht doen met tentje of bij simpele hutten waar je kan overnachten, toen de hutten werden uitgelegd had Laura een lichte isergeenwarmwater-schok samen met een enookgeenwarmeten-tikje te verwerken en besloten we toch maar voor een boot-optie naar bijna halverwege het park te gaan.

Deze dropt je aan het strand bij Bark-bay en dan kun je zelf teruglopen over het pad langs de de zee. Een mooie route met verrassend mooie strandjes en afwisselende fauna. De tocht is na een paar weken niet-echt-intensief-doen met zijn 7 uur best een eindje wandelen door licht bergachtig gebied. Het vlakt op het eind lekker af zei de gids in het informatiecenter nog…. dat was ongeveer de laatste kilometer over de weg terug naar de camper. Een nou-informatie-trien-dat-noemen-wij-geen-afvlakken-in-ons-koude-kikkerlandje-dingetje was dat dus.

Afijn… bent u ook zo moe van A. koppeltekens en overdreven lange woorden of B. lange wandelingen zonder afvlakking, nou wij wel van B en rusten nu dus uit in een heerlijke camping met dito weer en beloven beterschap voor A…

Mmm lekker zo’n spierpijn-bijkom-gooi-lichte-frisbee-met-zware-spierpijn-en-relax-dag.