’s Morgens staan we op samen met een vies bewolkte lucht, toch maar snel ontbijten en op weg naar het park. Het word er toch niet beter op, meer wind en regen komt ons tegemoet, we gaan maar even kijken bij het info-center of er nog korte treks zijn. Die zijn er wel maar een stuk minder interessant en de regen word er niet minder op, de komende 2 dagen word het alleen maar erger volgens de voorspellingen.
We besluiten er dus maar een reisdagje van te maken, een mooie maar wat lange route door de bergen brengt ons uiteindelijk bij Wellington. We nemen een camper site vlak tegen de stad aan, dat blijkt een parkeerplaats met toiletten te zijn achter een verder sjiek uitziend hotelletje. Niet erg idillisch maar wel bij de stad, eerst de was even doen en de volgende dag gaan we een volle dag Wellington zien.
De zon schijnt door de camperraampjes en het ziet er goed uit, sterker nog deze dag is de mooiste na de winter tot nu toe horen we, wisselend weer in NZ denkt u, dat klopt wel. Per plekje in het land en eigenlijk ook per 10 minuten kan het helemaal omslaan, en dat is een prettige gedachte als je het even ziet regenen…
We gaan dus in de volle zon naar Mount Victoria waar we een prachtig overzicht over de stad en z’n baai hebben.

Daarna zoeken we onze volgende camperplek op, midden in de stad, ook zo’n gezellige parkeerplek met toilet/douche-blok maar dan op loopafstand van alles, ideaal voor een nachtje. Eenmaal geparkeerd lopen we naar de cable-car, een treintje wat schuin de berg op rijd en je dan bij de botanische tuinen afzet. In dit heerlijke weer is het geen straf om de boel een beetje te verkennen, daarna koffie in de zon met “a piece of pie”, net als de ozzies zijn ze daar wel gek op.
Cuba street lopen we hierna doorheen, een beetje alternatief straatje met wat artiesten en gezellige barretjes, we lunchen bij een irish pub, altijd goed voor goedkoop eten en dronken ieren/engelsen kijken aan het begin van de middag. Daarna het Te Papa museum, het meest interactieve museum wat we ooit gezien hebben. Het museum dat zelf ook boven een breuklijn ligt, heeft veel info over de aardbevingen, je kan een huis in waar een aardbeving word nagebootst en de oorzaken en gevolgen van de woeste aarde worden je op een heldere manier uitgelegd. Ook is er van alles over het land zelf te vinden, van de maori-historie tot aan de politieke situatie rond de nucleaire proeven rond de jaren 60 in de pacific, hoe NZ zich toch wat afsplitste van de rest van de wereld door een duidelijk nee te zeggen tegen kernwapens/proeven.
Na het museum waar je zo nog een paar dagen in kan vertoeven (het is gratis, dus het kan) gaan we een restaurantje opzoeken om het culinaire kantje van Wellington te testen … dat mag er wezen en ook de barretjes zijn gezellig daarna.


De volgende dag snel een veerboot boeken naar Picton en dan nog even een toertje doen door het parlement van NZ, we worden door de gebouwen geleid waar alle wetten worden gefabriceerd en doorgevoerd. De gebouwen doen oud-engels aan en inderdaad de koningin komt ook nog weleens op bezoek. We mogen ook gewoon rondkijken in het “2de kamer gebouw”, leuk om allemaal eens te zien, maar de politieke grapjes die gemaakt worden gaan een beetje aan ons voorbij aangezien de meeste bezoekers zelf uit NZ komen.
Wellington is echt een heel fijn plaatsje om te zijn, het doet helemaal niet aan als een hoofdstad en waarschijnlijk daarom wordt het ook wel “the coolest little capital in the world” genoemd.

Op naar Picton, het noorden van het zuider-eiland, door velen het mooiste van de 2 genoemd word, daarop rekenen we, we hebben daarom nog dik 3,5 van de 5 weken hiervoor over…

Eenmaal aangekomen na een boottocht van 3,5 uur waarvan de laatste 1,5 uur door een pracht aan bergjes, was 1 ding al duidelijk op zee, het waait vandaag…hard! We besluiten dus maar een nachtje in picton te blijven. Na deze schommel-boot-tocht nog een schommel-camper-tocht over de bergweggetjes vinden we niet zo tof, dus stellen we dat een nachtje uit.
De camping heeft een hoog matjesindenekmaarnietvoordedeur-gehalte, maar is prima om te eten-douchen-slapen-eten-enweerdoor… door dus over het slingerweggetje-met-windenregen naar Nelson waar we een trekking willen voorbereiden in het Abel-Tasman-NP.
Je kan er een 3 tot 5 daagse tocht doen met tentje of bij simpele hutten waar je kan overnachten, toen de hutten werden uitgelegd had Laura een lichte isergeenwarmwater-schok samen met een enookgeenwarmeten-tikje te verwerken en besloten we toch maar voor een boot-optie naar bijna halverwege het park te gaan.

Deze dropt je aan het strand bij Bark-bay en dan kun je zelf teruglopen over het pad langs de de zee. Een mooie route met verrassend mooie strandjes en afwisselende fauna. De tocht is na een paar weken niet-echt-intensief-doen met zijn 7 uur best een eindje wandelen door licht bergachtig gebied. Het vlakt op het eind lekker af zei de gids in het informatiecenter nog…. dat was ongeveer de laatste kilometer over de weg terug naar de camper. Een nou-informatie-trien-dat-noemen-wij-geen-afvlakken-in-ons-koude-kikkerlandje-dingetje was dat dus.

Afijn… bent u ook zo moe van A. koppeltekens en overdreven lange woorden of B. lange wandelingen zonder afvlakking, nou wij wel van B en rusten nu dus uit in een heerlijke camping met dito weer en beloven beterschap voor A…

Mmm lekker zo’n spierpijn-bijkom-gooi-lichte-frisbee-met-zware-spierpijn-en-relax-dag.